Moeder.
Mijn lieve, lieve moeder.
Zij is overleden.
Ze is geboren op 23 maart 1921 te Bruinisse,
bijna 99 jaar was ze.
Ik mis haar nu al.
Op deze foto is ze ongeveer 20 jaar.
Om schootsveld te krijgen moesten in
februari 1944 in de Tweede Wereldoorlog de mensen
door de Duitsers
uit Bruinisse evacueren, want Bru werd
onder het zoute water gezet.
En na lange beschietingen was het dorp
zwaar beschadigd.
Meer dan 150 huizen vernield en de rest was
zwaar of licht beschadigd.
De drie kerken, de molen en de scholen
waren geheel of gedeeltelijk weg.
Het hele gezin van mijn moeder, opoe en opa en ook haar
twee getrouwde zussen gingen
naar de overkant met de boot,
naar de familie van mijn opoe.
Daar hebben ze tot na de oorlog gewoond,
en daar ontmoetten mijn vader en moeder elkaar.
Mijn vader was op slag verliefd!!
Hij kon niet meer eten en niet meer slapen en
mijn oma vraagde hem wat er toch met hem
aan de hand was, was hij soms verliefd?
Mijn vader zei ja, dat ben ik en oma zei tegen hem:
zou je haar dan hier niet eens vragen?
Dat heeft hij toen gedaan en
mijn moeder zei ja!
Ze hebben nog een poos verkering gehad voordat
ze eindelijk trouwden.
Ze gingen wonen in een klein dorpje
een eindje van Bru vandaan.
Een paar jaar later gebeurde er weer
iets vreselijks.
De Watersnoodramp in februari 1953.
Ze moesten weer evacueren en kwamen
in Amersfoort terecht bij een lieve
mevrouw en mijn moeder heeft
tot de dood van die mevrouw met
haar gecorrespondeerd.
Na Amersfoort gingen we in Bru wonen, want
moe wilde toch wel graag dicht bij haar familie zijn.
*
Mijn vader werkte voor en na zijn trouwen
bij boeren, maar na de ramp kon hij
in de havens van Rotterdam gaan werken.
Totdat hij een baan en een (nieuw) huis werd aangeboden
in Krimpen aan den IJssel.
Dat was leuk, alleen moesten we er
Hollands praten, dat was ook nog een dingetje,
want het Zeeuws dat wij
spraken konden ze daar echt niet verstaan!
Ik had daar mijn eerste vriendje en
toen ik 13 jaar werd, kwam hij
een bosje rozen brengen en
een voorzichtig kusje op mijn wang. ♥
Het was daar een nieuwe pas gebouwde wijk en
de buren kwamen uit Zeeland en Drente,
mijn moeder sprak dan over "vrouw Drente"
en was erg goed met haar.
En zelfs nadat
zij overleden was, had mijn moeder nog
contact met haar dochters, met de
feestdagen en verjaardagen stuurden ze
elkaar kaartjes, deze laatste kerstdagen
kreeg ze ook nog een kaartje van hen.
Maar mijn vader was een buitenmens
en alle dagen in een fabriek
bekwam hem tenslotte slecht.
Mijn opoe schreef een briefkaart dat er
in Bru een baan en ook een huis vrij kwam.
Pa reageerde direct en toen konden wij
weer terug verhuizen naar Bru.
*
Na mijn trouwen ging ik aan de overkant wonen
en dus met het bootje van Maas vaak over.
Want in het begin had ik vreselijk heimwee,
vooral naar mijn moeder, haar gezelligheid
vrolijkheid, grapjes en ja, gewoon
mijn moeder miste ik erg.
Tegenwoordig zijn er dammen en bruggen en met
de auto ben je er zo, maar vroeger hadden we nog
geen auto, dus met de kleintjes eerst met de bus
dan de boot en aan de overkant nog eens een paar
kilometer lopen.
Op deze foto was ik een dagje met pa en moe
en zus naar de paardenmarkt in
Zierikzee gegaan.
Vroeger waren er paarden, vandaar de naam,
maar tegenwoordig zijn er heel veel kraampjes.
Pa en moe hebben ook veel gereisd, naar familie in het land,
de Veluwe, Renesse en later een Rijnreis, of
over de Moezel, naar Berlijn en
Parijs en Oostenrijk.
Zelfs samen met goede vrienden een maand in Spanje
op vakantie!
Hier waren ze in Parijs!
Mijn vader is ook nog eens naar
Israel geweest met het vliegtuig,
maar moeder durfde niet, niet met de boot
naar Engeland, want daar wilde pa
ook graag naar toe, de Bunyanreis b.v. en ook niet in een vliegtuig.
Pa en moe zijn nog 66 jaar getrouwd geweest,
ze waren en bleven altijd gek op elkaar.
En hier ben ik samen met mijn moeder bij mijn zus,
het was heel veel lachen bij ons,
moe hield de boel altijd gaande.
Later in het bejaardentehuis, in t'Opper, waar mijn ouders
naar toe waren gegaan, had moe het goed naar haar zin.
Ja hè, onder de mensen, dat vond ze fijn.
Met het jaarlijkse Mosselfeest mochten
de bewoners met familie meevaren,
mijn vader was toen al overleden,
maar moe vond het meevaren altijd geweldig.
En omdat ze niet meer zo goed kon lopen
namen we haar mee in een rolstoel.
Deze foto is van vorig jaar zomer.
Wat hebben we buitengewoon goede
herinneringen aan haar!
Wat zullen we haar vreselijk missen.
