AVG.

maandag 30 maart 2020

Braampje

We hebben momenteel erg veel tijd,
nu we door het virus thuis
moeten blijven.
Wel gaan we elke dag fietsen of lopen.
Maar de lente komt niet erg door,
het is wel zonnig,
maar nog steeds heel erg koud en ook
heel veel wind, zeker hier bij
ons aan het water!
Ik had een oud borduurwerkje
opgeduikeld.
Daar was ik vroeger eens mee begonnen en
er was best al een heel stuk af.
 Er waren toen boekjes met prachtige tekeningen van
Cicely Mary Barker, The Flower Fairies.
Het waren de bloemenkinderen!
Erg leuke kleine boekjes, er zijn er nog wel,
maar niet meer in die originele staat van toen.
*
In de Ariadne, een handwerkblad
uit 1977 (!)  stonden toen
verschillende bloemenkinderen in,
met patronen in kruissteekjes.
Toen heb ik Sterhyacintje geborduurd.
En jaren later was ik aan
Braampje begonnen.
Die heb ik dan nu eindelijk af!!!
 
Braampje


Nadat het ingelijst was heeft mijn
dochter het meegenomen,
want aan haar had ik het beloofd.
Ze was er superblij mee.
 

 


Er stonden in het blad nog meer
bloemenkinderen:
Klavertje, Roosje, Kersje, Braampje,
Perebloesem en Sterhyacintje.
 
 

Sterhyacint had ik geborduurd met ongeveer
24 tinten blauw en de vleugeltjes
met zilverdraad.
Toen het klaar was heb ik het aan mijn zus
gegeven die toen pas bevallen was
van een zoon, en zijn naam en
geboortedatum er bij gezet.
 *
Naast het haken ben ik weer aan een nieuw borduur-
werkje begonnen:
een eekhoorn voor een nichtje.
Ik hoop dat dit niet zo lang duurt
voor het klaar is.
 

vrijdag 27 maart 2020

Crea 5220, kalligrafie.

Kalligrafie vind ik erg mooi,
het is een schoonschrift en
handletteren valt daar ook onder.
Je ziet soms echt schitterende gemaakte
kaarten, die er zo kunstig uitzien
dat die alleen maar door artiesten
kan zijn gemaakt.
Ga daar maar eens aan staan. 
Eigenlijk moet je daar uren
op oefenen om het echt
mooi op papier te krijgen.
Het is niet precies echt mijn ding,
maar ik heb eens wat geprobeerd.
Dit is mijn poging!

Psalm 42 : 2.


Eerst was ik een hertje erbij aan het tekenen,
maar ik zag in een oude Libelle dit hert,
getekend door Marjolein Bastin.
Nou, daar kan toch niemand tegenop, hè?
Dat heb ik uitgeknipt en op
het papieren blad geplakt.
Als je soms denkt; wat zijn dat voor witte
spatten op dat hert, het zijn sneeuwvlokjes
uit een wintertekening.

Benieuwd wat de anderen ervan hebben gemaakt?
Kijk dan naar:

Toos 
Nel 
Marjan 

De volgende keer is het thema stempels.

 

woensdag 25 maart 2020

Schilderij.

Maandag zou de verjaardag van moeder zijn geweest.
Wat missen we haar.
Elk jaar maakte ik voor haar verjaardag
een of twee taarten.
Vijftien jaar geleden maakte ik 
voor moeder
van een kleine oude foto
van haar moeder,
mijn opoe dus,
dit schilderij in olieverf.


Mijn opoe zal hier een jaar of twintig geweest zijn.
De fotograaf had al een foto van haar genomen en
pakte toen een zwierige hoed
en zette die haar op,
maakte toen nog eens deze foto.
Waarschijnlijk was het geen dieprode
jurk en al helemaal geen paarse hoed,
maar allemaal donkere kleuren maakt
het zo saai.
Kijk, zie je rechts boven de rand de
hoedenspeld?
Dat zag je vroeger veel, vooral om de hoed
goed op zijn plaats te houden dat het
niet af zou waaien.
Ze zat op een stoel of kruk met een fluwelen leuning,
moeilijk om dat uit te beelden,
maar het is me aardig gelukt.
~~

Nu we niet naar kerk kunnen luisteren we met behulp
van de laptop.
We kunnen elke avond ook nog eens luisteren
naar een voorleesuurtje, heel fijn.

Mijn wens voor iedereen: houd afstand en let goed op elkaar!
En ook: zorg goed voor elkaar! Hopelijk
komen we allen goed door deze 
corona crisis heen!

vrijdag 20 maart 2020

crea 5220, oude foto.

In feite ben ik dol op oude foto's.
En dan niet zomaar foto's, maar
specifiek van familie.
Tien jaar geleden ben ik begonnen
met het verzamelen van oude familiefoto's.
De oudste foto is van mijn
bet-overgrootvader Marinus.
Hij werd geboren in 1816.

Van al die oude foto's heb ik een
scrapalbum gemaakt (op mijn manier).
Dit is de eerste bladzijde. 


Ik heb ook een beetje naslagwerk gedaan:
mijn bet-overgrootvader was al 40
toe hij trouwde en kreeg 12 kinderen.
Er werden drie Adriaantjes geboren, maar
de eerste twee stierven, het derde
Adriaantje werd volwassen.
Er stierven nog 2 kinderen, soms levenloos
bij de geboorte of anders als baby.
Twee van zijn kinderen zijn naar Amerika
geëmigreerd.
Dat waren Jozua (Joshua) en Elizabeth,
ze zijn in Grand Rapids terechtgekomen.
Daar wonen nu nog steeds nazaten.
Marinus werd ruim 96 jaar!
Mijn overgrootvader Poulus (met een o)
was een van de zonen.
Daarna mijn opa en pa.
Jammer dat wij met drie zussen zijn.

Hier heb ik nog een foto van de oma van mijn moeder.





Hier is ze in klederdracht zoals dat vroeger vaak was.
Van haar weet ik niet zoveel, ze kreeg
5 kinderen en de oudste was mijn oma.

Kijk eens bij de anderen:



Ps.  Er is een Noorthoek Academy in Grand Rapids.

vrijdag 13 maart 2020

Crea 5220, boekpagina.

Deze week van de crea 5220 is de
bladzijde van een boek aan de beurt.
Of; als het maar iets met boeken te maken heeft.
Ik heb een oud boek, een omnibus met
vier verhalen.
Het ging toen bij mij om het verhaal:
Lucas de heelmeester.
Maar daar wilde ik niet in knippen.
Het laatste verhaal heb ik hiervoor gebruikt:
 Reddingsvlucht.


Het is geschreven door Elliot Arnold in 1959.
Wat zo fijn is om oude boeken te lezen
dat er geen grof taalgebruik is.
In moderne boeken vind ik dat heel
vervelend en je ziet het niet aan de buitenkant.


Leuk ook dat er tekeningen in staan.


Ik heb het een beetje op de scrapbook manier gedaan.


En de plaatjes uit het boek gebruikt.
Dit is het geheel.


De helft van de titel was verknipt en daarom
heb ik het 'gehandletterd'.

Wil je zien wat de anderen ervan hebben gemaakt?
Kijk dan bij:
Toos 
 



vrijdag 6 maart 2020

Crea 5220, Strepen

Deze keer houd ik het maar eenvoudig.
Dit bloesje is van mijn
moeder.
Wit met zwarte strepen, 
of is het andersom?






Nee, ik houd het op wit, omdat het kraagje
ook wit is.

Iedereen heel hartelijk bedankt voor jullie
lieve en meelevende reaties!

Wat hebben de anderen van de strepen gemaakt?
Kijk dan naar:

 

woensdag 4 maart 2020

Moeder. ♥


Moeder.
Mijn lieve, lieve moeder.
Zij is overleden.
Ze is geboren op 23 maart 1921 te Bruinisse,
bijna 99 jaar was ze.
Ik mis haar nu al.

Op deze foto is ze ongeveer 20 jaar.


Om schootsveld te krijgen moesten in
februari 1944 in de Tweede Wereldoorlog de mensen
door de Duitsers
uit Bruinisse evacueren, want Bru werd
onder het zoute water gezet.
En na lange beschietingen was het dorp 
zwaar beschadigd.
Meer dan 150 huizen vernield en de rest was
zwaar of licht beschadigd.
De drie kerken, de molen en de scholen
waren geheel of gedeeltelijk weg.


Het hele gezin van mijn moeder, opoe en opa en ook haar
twee getrouwde zussen gingen
naar de overkant met de boot,
naar de familie van mijn opoe.
 Daar hebben ze tot na de oorlog gewoond,
en daar ontmoetten mijn vader en moeder elkaar.
 Mijn vader was op slag verliefd!!
Hij kon niet meer eten en niet meer slapen en
mijn oma vraagde hem wat er toch met hem
aan de hand was, was hij soms verliefd?
Mijn vader zei ja, dat ben ik en oma zei tegen hem:
zou je haar dan hier niet eens vragen?
Dat heeft hij toen gedaan en
mijn moeder zei ja!

Ze hebben nog een poos verkering gehad voordat
ze eindelijk trouwden.


Ze gingen wonen in een klein dorpje
een eindje van Bru vandaan.
Een paar jaar later gebeurde er weer
iets vreselijks.
De Watersnoodramp in februari 1953.
Ze moesten weer evacueren en kwamen
in Amersfoort terecht bij een lieve
mevrouw en mijn moeder heeft
tot de dood van die mevrouw met
haar gecorrespondeerd.
Na Amersfoort gingen we in Bru wonen, want
moe wilde toch wel graag dicht bij haar familie zijn.
*
Mijn vader werkte voor en na zijn trouwen
bij boeren, maar na de ramp kon hij
in de havens van Rotterdam gaan werken.
Totdat hij een baan en een (nieuw) huis werd aangeboden
in Krimpen aan den IJssel.
Dat was leuk, alleen moesten we er
Hollands praten, dat was ook nog een dingetje,
want het Zeeuws dat wij
spraken konden ze daar echt niet verstaan!
Ik had daar mijn eerste vriendje en
toen ik 13 jaar werd, kwam hij
een bosje rozen brengen en
een voorzichtig kusje op mijn wang. ♥

Het was daar een nieuwe pas gebouwde wijk en
de buren kwamen uit Zeeland en Drente,
mijn moeder sprak dan over "vrouw Drente"
en was erg goed met haar.
En zelfs nadat
zij overleden was, had mijn moeder nog
contact met haar dochters, met de
feestdagen en verjaardagen stuurden ze
elkaar kaartjes, deze laatste kerstdagen
kreeg ze ook nog een kaartje van hen.
Maar mijn vader was een buitenmens
en alle dagen in een fabriek
 bekwam hem tenslotte slecht.
Mijn opoe schreef een briefkaart dat er
in Bru een baan en ook een huis vrij kwam.
Pa reageerde direct en toen konden wij
weer terug verhuizen naar Bru.
*
Na mijn trouwen ging ik aan de overkant wonen
en dus met het bootje van Maas vaak over.
Want in het begin had ik vreselijk heimwee,
vooral naar mijn moeder, haar gezelligheid
vrolijkheid, grapjes en ja, gewoon
mijn moeder miste ik erg.
Tegenwoordig zijn er dammen en bruggen en met
de auto ben je er zo, maar vroeger hadden we nog
geen auto, dus met de kleintjes eerst met de bus
dan de boot en aan de overkant nog eens een paar
kilometer lopen.

Op deze foto was ik een dagje met pa en moe
en zus naar de paardenmarkt in
Zierikzee gegaan.
Vroeger waren er paarden, vandaar de naam,
maar tegenwoordig zijn er heel veel kraampjes.


Pa en moe hebben ook veel gereisd, naar familie in het land,
de Veluwe, Renesse en later een Rijnreis, of
over de Moezel, naar Berlijn en
Parijs en Oostenrijk.
Zelfs samen met goede vrienden een maand in Spanje
op vakantie!
Hier waren ze in Parijs!


Mijn vader is ook nog eens naar
Israel geweest met het vliegtuig,
maar moeder durfde niet, niet met de boot
naar Engeland, want daar wilde pa
ook graag naar toe, de Bunyanreis b.v. en ook niet in een vliegtuig.
Pa en moe zijn nog 66 jaar getrouwd geweest,
ze waren en bleven altijd gek op elkaar.

En hier ben ik samen met mijn moeder bij mijn zus,
het was heel veel lachen bij ons,
moe hield de boel altijd gaande.


Later in het bejaardentehuis, in t'Opper, waar mijn ouders
naar toe waren gegaan, had moe het goed naar haar zin.
Ja hè, onder de mensen, dat vond ze fijn.
Met het jaarlijkse Mosselfeest mochten
de bewoners met familie meevaren,
mijn vader was toen al overleden,
maar moe vond het meevaren altijd geweldig.
En omdat ze niet meer zo goed kon lopen
namen we haar mee in een rolstoel.


Deze foto is van vorig jaar zomer.
Wat hebben we buitengewoon goede
herinneringen aan haar!
Wat zullen we haar vreselijk missen.