Moeder. ♥

Moeder.

Mijn lieve, lieve moeder.

Zij is overleden.

Ze is geboren op 23 maart 1921 te Bruinisse,

bijna 99 jaar was ze.

Ik mis haar nu al.

Op deze foto is ze ongeveer 20 jaar.

Om schootsveld te krijgen moesten in

februari 1944 in de Tweede Wereldoorlog de mensen

door de Duitsers

uit Bruinisse evacueren, want Bru werd

onder het zoute water gezet.

En na lange beschietingen was het dorp 

zwaar beschadigd.

Meer dan 150 huizen vernield en de rest was

zwaar of licht beschadigd.

De drie kerken, de molen en de scholen

waren geheel of gedeeltelijk weg.

Het hele gezin van mijn moeder, opoe en opa en ook haar

twee getrouwde zussen gingen

naar de overkant met de boot,

naar de familie van mijn opoe.

 Daar hebben ze tot na de oorlog gewoond,

en daar ontmoetten mijn vader en moeder elkaar.

 Mijn vader was op slag verliefd!!

Hij kon niet meer eten en niet meer slapen en

mijn oma vraagde hem wat er toch met hem

aan de hand was, was hij soms verliefd?

Mijn vader zei ja, dat ben ik en oma zei tegen hem:

zou je haar dan hier niet eens vragen?

Dat heeft hij toen gedaan en

mijn moeder zei ja!

Ze hebben nog een poos verkering gehad voordat

ze eindelijk trouwden.

Ze gingen wonen in een klein dorpje

een eindje van Bru vandaan.

Een paar jaar later gebeurde er weer

iets vreselijks.

De Watersnoodramp in februari 1953.

Ze moesten weer evacueren en kwamen

in Amersfoort terecht bij een lieve

mevrouw en mijn moeder heeft

tot de dood van die mevrouw met

haar gecorrespondeerd.

Na Amersfoort gingen we in Bru wonen, want

moe wilde toch wel graag dicht bij haar familie zijn.

*

Mijn vader werkte voor en na zijn trouwen

bij boeren, maar na de ramp kon hij

in de havens van Rotterdam gaan werken.

Totdat hij een baan en een (nieuw) huis werd aangeboden

in Krimpen aan den IJssel.

Dat was leuk, alleen moesten we er

Hollands praten, dat was ook nog een dingetje,

want het Zeeuws dat wij

spraken konden ze daar echt niet verstaan!

Ik had daar mijn eerste vriendje en

toen ik 13 jaar werd, kwam hij

een bosje rozen brengen en

een voorzichtig kusje op mijn wang. ♥

Het was daar een nieuwe pas gebouwde wijk en

de buren kwamen uit Zeeland en Drente,

mijn moeder sprak dan over "vrouw Drente"

en was erg goed met haar.

En zelfs nadat

zij overleden was, had mijn moeder nog

contact met haar dochters, met de

feestdagen en verjaardagen stuurden ze

elkaar kaartjes, deze laatste kerstdagen

kreeg ze ook nog een kaartje van hen.

Maar mijn vader was een buitenmens

en alle dagen in een fabriek

 bekwam hem tenslotte slecht.

Mijn opoe schreef een briefkaart dat er

in Bru een baan en ook een huis vrij kwam.

Pa reageerde direct en toen konden wij

weer terug verhuizen naar Bru.

*

Na mijn trouwen ging ik aan de overkant wonen

en dus met het bootje van Maas vaak over.

Want in het begin had ik vreselijk heimwee,

vooral naar mijn moeder, haar gezelligheid

vrolijkheid, grapjes en ja, gewoon

mijn moeder miste ik erg.

Tegenwoordig zijn er dammen en bruggen en met

de auto ben je er zo, maar vroeger hadden we nog

geen auto, dus met de kleintjes eerst met de bus

dan de boot en aan de overkant nog eens een paar

kilometer lopen.

Op deze foto was ik een dagje met pa en moe

en zus naar de paardenmarkt in

Zierikzee gegaan.

Vroeger waren er paarden, vandaar de naam,

maar tegenwoordig zijn er heel veel kraampjes.

Pa en moe hebben ook veel gereisd, naar familie in het land,

de Veluwe, Renesse en later een Rijnreis, of

over de Moezel, naar Berlijn en

Parijs en Oostenrijk.

Zelfs samen met goede vrienden een maand in Spanje

op vakantie!

Hier waren ze in Parijs!

Mijn vader is ook nog eens naar

Israel geweest met het vliegtuig,

maar moeder durfde niet, niet met de boot

naar Engeland, want daar wilde pa

ook graag naar toe, de Bunyanreis b.v. en ook niet in een vliegtuig.

Pa en moe zijn nog 66 jaar getrouwd geweest,

ze waren en bleven altijd gek op elkaar.

En hier ben ik samen met mijn moeder bij mijn zus,

het was heel veel lachen bij ons,

moe hield de boel altijd gaande.

Later in het bejaardentehuis, in t'Opper, waar mijn ouders

naar toe waren gegaan, had moe het goed naar haar zin.

Ja hè, onder de mensen, dat vond ze fijn.

Met het jaarlijkse Mosselfeest mochten

de bewoners met familie meevaren,

mijn vader was toen al overleden,

maar moe vond het meevaren altijd geweldig.

En omdat ze niet meer zo goed kon lopen

namen we haar mee in een rolstoel.

Deze foto is van vorig jaar zomer.

Wat hebben we buitengewoon goede

herinneringen aan haar!

Wat zullen we haar vreselijk missen.